środa, 30 marca 2016

środa, 13 stycznia 2016

Pojęcie które zaczęło funkcjonować dla odróżnienia fotografii, korzystając z aparatu fotograficznego, który obraz rejestruje na błonie światłoczułej, od fotografii cyfrowej. W fotografii analogowej w wyniku procesów fizyko-chemicznych taki utajony obraz analogowy zostaje wywołany i utrwalony. Poprzez optyczne powiększanie może być przeniesiony na światłoczuły papier fotograficzny, gdzie także w wyniku procesów fizyczno-chemicznych zostaje wywołany i utrwalony.

Aberracja sferyczna

Aberracja sferyczna – cecha soczewki, układu optycznego lub zwierciadła sferycznego polegająca na odmiennych długościach ogniskowania promieni świetlnych ze względu na ich położenie pomiędzy środkiem a brzegiem urządzenia optycznego – im bardziej punkt przejścia światła zbliża się ku brzegowi urządzenia (czyli oddala od jego osi optycznej), tym bardziej załamują się promienie świetlne.

W modelu nieskończenie cienkiej soczewki pomija się jej grubość. W takim wypadku wszystkie padające na nią promienie, niezależnie od ich odległości od osi optycznej, skupiają się w jednym punkcie (w przypadku soczewki rozpraszającej – mająognisko pozorne w jednym punkcie). Natomiast każda rzeczywista soczewka, której powierzchnie są sferami, ma skończoną grubość, dlatego występuje w niej aberracja sferyczna, zależna od rozmiarów soczewki i materiału, z którego jest wykonana.

Efektem tego rodzaju aberracji jest spadek ostrości obrazu w całym polu widzenia.

Aberracja sferyczna jest jedną z aberracji optycznych.

Aberracja chromatyczna

Aberracja chromatyczna, chromatyzm – cecha soczewki lub układu optycznego wynikająca z różnych odległości ogniskowania (ze względu na różną wartość współczynnika załamania) dla poszczególnych barw widmowych światła (różnych długości fali światła). W rezultacie występuje rozszczepienie światła, które widoczne jest na granicach kontrastowych obszarów pod postacią kolorowej obwódki (zobacz zdjęcie obok).

Aberracja chromatyczna występuje również w soczewce ludzkiego oka, powodując barwne obwódki (pomarańczowe i niebieskie) wokół ciemnych przedmiotów na jasnym tle. W przypadku układów optycznych (teleskopy, obiektywy fotograficzne etc.) jest to wada pogarszająca jakość odwzorowania.

Materiał światłoczuły, materiał fotograficzny – ogólne pojęcie oznaczające wszystkie wyroby wykazujące wrażliwość naświatło, które są wykorzystywane w różnorodnych procesach fotograficznych. Należą do nich zarówno materiały wrażliwe naświatło widzialne, jak również na bliską podczerwień i ultrafiolet.

Podział materiałów światłoczułych

Zasadniczy podział materiałów fotograficznych, to materiały pozytywowe lub negatywowe, oraz materiały monochromatyczne (najczęściej czarno-białe) lub kolorowe. Osobnym materiałem światłoczułym są matryce cyfrowe mogące rejestrować zarówno światło widzialne, jak i niewidoczne ludzkim okiem.

Rodzaje

Sposoby konfekcjonowania materiałów światłoczułych ze względu na nośnik warstwy światłoczułej:

błona fotograficzna – elastyczne przezroczyste podłoże z tworzywa sztucznego służące do zapisu pojedynczych zdjęć fotograficznych, może być w postaci ciętej o wielkości pojedynczego zdjęcia lub w postaci zwoju;
klisza – sztywna płyta: szklana, metalowa lub z tworzywa sztucznego;
papier fotograficzny – podłoże elastyczne papierowe lub z tworzyw sztucznych, nieprzeźroczyste, koloru białego, służące do wykonywania odbitek fotograficznych;
taśma filmowa – elastyczne przezroczyste podłoże z tworzywa sztucznego służące do zapisu zdjęć wieloklatkowych, umożliwiające utrwalenie kolejnych faz ruchu;
matryca światłoczuła – cyfrowy sensor wykorzystywany w fotografii cyfrowej.
inne – np. w poligrafii większość rodzajów form kopiowych i form drukowych wykonywana jest właśnie techniką fotograficzną, jak również wszystkie analogowe próby koloru

Należy zaznaczyć, że w języku potocznym pojęcia błony, kliszy i filmu są bardzo często stosowane zamiennie.

Negatyw
Negatyw – odwrotność pozytywu, czyli oryginału. Popularna nazwa błony fotograficznej negatywowej.

W kopiowaniu brył negatyw jest symetrycznym odciśnięciem oryginału, czyli matrycą.

W fotografii monochromatycznej jest przeciwieństwem jasności tonów z uwzględnieniem pełnej skali dynamiki nośnika (np. dla jasnego obrazu negatyw będzie ciemny, a nie tylko „odwrócony”).

W fotografii kolorowej jest tym samym, co w monochromatycznej, lecz dodatkowo barwy są zamienione na barwy dopełniające.

Negatyw to także nazwa naświetlonej taśmy filmowej po nakręceniu na niej obrazów filmowych w kamerze. Negatyw jest najważniejszym spośród wszystkich tzw. materiałów wyjściowych filmu, służących do wyprodukowania kopii pokazowychfilmu. Obok niego jest jeszcze negatyw tonu z naświetloną ścieżką dźwiękową. Oryginalne negatywy przechowuje się w archiwach a kopie eksploatacyjne do kin są wykonywane z duplikatów tzw. dupnegatywów. W przypadku zniszczenia oryginału wykonuje się tzw. kontrnegatyw z zachowanej kopii pozytywowej.

Pozytyw
Pozytyw – odwrotność negatywu. W filmie, pozytywowa kopia pokazowa filmu na błonie fotograficznej do wyświetlania w kinie.

W fotografii, pozytyw jest obrazem fotograficznym odwzorowującym prawidłowo (zgodnie z rzeczywistością) obraz istniejący w naturze, a mówiąc dokładniej: odzwierciedla wprost proporcjonalnie różnice pomiędzy jasnością i barwą poszczególnych miejsc w fotografowanym obrazie.

Fotograficzne materiały pozytywowe dzieli się na:

pod względem podłoża:

przezroczyste (diapozytywy),

nieprzezroczyste (odbitki, najczęściej na podłożu papierowym lub plastikowym),

pod względem kolorystyki:

czaro-białe,

kolorowe.

Fotografia

Fotografia

Fotografia (gr. φως, phōs, D. phōtós – światło; gráphō – piszę, graphein – rysować, pisać;

rysowanie za pomocą światła) – zbiór wielu różnych technik,

których celem jest zarejestrowanie trwałego, pojedynczego

obrazu za pomocą światła. Potoczne znaczenie zakłada

wykorzystanie układu optycznego, choć nie jest to

konieczne np. przy rayografii.

Podstawowy podział technik fotograficznych

fotografia tradycyjna (błędnie określana jako analogowa) – od swego powstania oparta na chemii światłoczułych związków srebra. Dzieli się na fotografię monochromatyczną i fotografię barwną. Materiały fotograficzne dzieliły się na dwa rodzaje: pierwsze służyły do utrwalania obrazu w aparacie i produkowane były w postaci klisz ciętych (do aparatów wielkoformatowych – fotografia wielkoformatowa), zaś drugie w postaci błon fotograficznych (filmów) perforowanych (do aparatów małoobrazkowych) i błon zwojowych, najczęściej o szerokości 60 mm (do aparatów średnioformatowych), które następnie musiały być wywoływane. Obraz zapisany na obu tych rodzajach materiałów mógł być przenoszony na papiery fotograficzne o różnych formatach.
szlachetne techniki fotograficzne – techniki oparte o wykorzystanie światłoczułości i garbujących właściwości soli chromianowych, a także innych związków światłoczułych, np. gumy, pigmentu, bromoleju.
fotografia cyfrowa – w tym przypadku rejestracja obrazu odbywa się nie na materiale światłoczułym, ale na urządzeniu optoelektronicznym zwanym matrycą (np. w układzieCCD lub CMOS) zamontowaną w aparacie cyfrowym. Obiektywy aparatów cyfrowych są identyczne (pod względem konstrukcji optycznej) ze stosowanymi w aparatach do fotografii tradycyjnej (analogowej), ale występują też w postaci zmodyfikowanej, np. z wbudowanymi mechanizmami redukcji wstrząsów.

Naukowców od zawsze fascynowała możliwość rejestrowania dokładnych obrazów ruchu, przykładem tego jest twórczość Eadwearda Muybridge’a.

Fotografia tradycyjna a analogowa

Bardzo często fotografię tradycyjną (opartą na wykorzystaniu światłoczułych własności halogenków srebra) kompletnie mylnie określa się fotografią analogową. Jest to poważny błąd merytoryczny, gdyż fotografią analogową można określić proces reprodukcji obrazu z pomocą urządzeń elektronicznych analogowych (np. fotopowielacz). Wynikiem działania światła na taki element światłoczuły jest powstanie sygnału analogowego, a nie efektu fotochemicznego na błonie filmowej czy innym nośniku emulsji światłoczułej.

czwartek, 17 grudnia 2015

Reklama.

środa, 9 grudnia 2015

Camera obscura

Camera obscura (łac. ciemna komnata) – prosty przyrząd optyczny pozwalający uzyskać rzeczywisty obraz. Pierwowzóraparatu fotograficznego.Camera obscura bywa nazywana również ciemnią optyczną lub kamerą otworkową

zdjęcie wykonane przy jej pomocy:

Budowa i zasada działania

Urządzenie to zbudowane jest z poczernionego wewnątrz pudełka (dla zredukowania odbić światła). Na jednej ściance znajduje się niewielki otwór (średnicy 0,3–1 milimetra zależnie od wielkości kamery) spełniający rolę obiektywu, a na drugiej matowa szyba (matówka) lub kalka techniczna. Promienie światła wpadające przez otwór tworzą na matówce odwrócony i pomniejszony (lub powiększony) obraz. Wstawiając w miejsce matówki kliszę fotograficzną można otrzymać zdjęcie.

Obraz otrzymany za pomocą camera obscura posiada następujące cechy: miękkość, łagodne kontrasty, rozmycie, nieskończoną głębię ostrości oraz zupełny brak dystorsji, a wykonany na materiale barwnym – pastelową kolorystykę. Z uwagi na te cechy obrazu camera obscura bywa do dzisiaj wykorzystywana w fotografii artystycznej.
Schemat działania camera obscura